Der Gesandte Āllahs Muhammad ﷺ sagte:
"Ihr solltet wissen! Meine Āhlu Bāyt ist wie die Arche von Noāh ('alayhissalām). Wer mit ihnen ist, ist gerettet - in Sicherheit. Und wer außerhalb der "Arche" bleibt, wird ertrinken und untergehen."

[Imam Ahmad, Musnad 3/157; Hâkim, Mustadrak 3/151; Tabarânî, al-Kabir Nr: 2636-2638; Ibn Hajar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 3, Nr. 4004]

Salama ibn al-Akwa (Radiyallahu anhum) berichtete: Der Prophet ﷺ sagte:
"Die Sterne sind die vertrauten der Himmlichen. Und meine Ahlu Bayt sind die vertrauten meiner Ummah."

[Ibn Hajar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 4, Nr. 4564]

'Ali ibn Talib (Karamallahu wajhah) berichtete: Der Prophet ﷺ hielt die Hand von Hassan und Hussain und sagte:
"Wer mich, die beiden kinder, ihr Vater und Mutter liebt, wird am Tag des Gerichts mit mir auf hohen Rang sein."

[Sunan Tirmidhi, Nr. 3733; Imam Ahmad, Musnad: 543]

Die Liebe des Propheten ﷺ zu seinen Enkeln
Es überliefert al-Bara dass, der Prophet ﷺ Hassan und Hussain sah und sagte:

"Oh Allah, Ich liebe sie, so liebe auch DU sie."

[Sunan Tirmidhi, Nr. 4151]

Abû Ayyûb al-Ansâri (Radiyallahu anh) berichtet:
"Eines Tages kam ich zum Propheten ﷺ , und sah das er mit Hassan und Hussain spielte. Ich fragte, Ya Rasulallah! Liebst du sie sehr? Darauf sagte der Prophet: Wie kann ich sie nicht lieben, sie sind meine beiden Basilikum (Rayhan) Pflanzen den ich küsse und dufte."

[Imam Ahmad ibn Hanbal, Musnad, 2/288]

Abu Hurayra (Radiyallahu anh) berichtet vom Propheten ﷺ das er über Hassan und Hussain sagte:

"Wer sie liebt, der liebt mich!"

[Ibn Hajjar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 3, Nr. 3992]

'Ali ibn Talib (Karamallahu wajhah) berichtet vom Propheten ﷺ das er sagte:
"Hassan und Hussain sind die Herren der Jugendlichen im Paradies (Jannah)."

[Ibn Hajar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 3, Nr. 3993]

Abu Hurayra (Radiyallahu anh) sagte:
"Überall wo ich Hassan sah, kamen mir die Tränen. Ich erinnere mich als ob es wie heute wäre. Der Prophet ﷺ nahm ihn auf dem schoß. Und er (Hassan) spielte mit dem gesegneten (Mubarak) bart des Propheten.
Und der Prophet ﷺ erwiderte dreimal: "Ich liebe ihn sehr. Lieb auch du ihn, auch die jenigen, die ihn lieben!"
Darauf sagte er worin er Hassan und Hussain (Radiyallahu anhum) meinte: "Oh Allah, Ich liebe die beiden sehr. Liebe du auch sie. Liebe nicht die jenigen, die sie hassen!"

[Sahih Buhari, Manâkib, 27; Ibn Hajjar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 3, Nr. 3988]

Rasulallah ﷺ nahm Hassan auf dem Schulter und sagte:
"Wer mich liebt, soll auch ihn lieben."
Der Prophet ﷺ scherzte mit seine Enkelkinder und war immer gütig mit ihnen. Eines Tages rungen Hassan und Hussain vor dem Propheten ﷺ, lediglich ermutigte er Hassan und unterstütze ihn.
Fatimah (Radiyallahu anha) die das sah sagte ihrem Vater: Ya Rasulallah! Hassan ist erwachsen, sie sind immer auf seiner seite. Jedoch ist es dem jüngeren zu unterstützen passender, warum unterstützen sie Hassan?
Der Prophet ﷺ sagte: "Ya Fatimah! Daher weil Jibril (alayhissalam) Hussain Hilft."

[Imam Adh-Dhahabi, Siyar A’lam an-Nubala, Band 11, s.190; Ibn Hajjar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 3, Nr. 3994; Hasan al-Shablanji al-Shafi'i, Nūr al-abṣār fī manāqib Āl Bayt al-Nabī al-mukhtār, s.296]

Der Prophet ﷺ nahm seine Enkelkinder manchmal auf dem schoß, schulter, wackelte sie auf dem beinen, streckte ihnen die zunge um sie zum lachen zu bringen und glücklich zu machen.
Jabir (Radiyallahu anh) sowie Umar (Radiyallahu anh) sagten zu Hassan und Hussain:

"Was für ein schönes Pferd auf dem ihr Reitet." Darauf sagte der Prophet ﷺ: "Die beiden Reiter sind auch schön!"

[Sahih Buhari, Manâkib, 27; Ibn Hajjar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 3, Nr. 3996; Abu Ya'la, al-Musnad, Bazzar, Al-Majma, 9/182]

Der Prophet ﷺ gab seinen Enkel den Namen Hussain. Als er geboren wurde.
Der Engel Gabriel (Jibril) alayhissalam kam nach der geburt zum Propheten und sagte:
"Ya Muhammad! Der Herr (Rabb) bringt dir den Salam, du sollst deinen Enkel den namen von Harun's sohn geben sagte er (Allah).
Der Prophet ﷺ sagte: O Jibril, was ist der name von dem sohn Harun's (alayhissalam),
Er (Jibril) sagte: Shubair.
Der Prophet ﷺ, meine sprache ist aber Arabisch.
Jibril (alayhissalam) sagte: Dann nenne ihn in der Arabischen form den namen nämlich Hussain."

[Ibn al-Jawzi, at-Tazkirah al-Hawwash, s.461]

Hassan (Radiyallahu anh) war ein vorbild für die Menschen von seinem Ahlak (Benehmen). Sein Ahlak wa sehr schön, er vergab die anschuldigungen die über ihn gemacht wurden. Er ähnelte seinen Opa dem Propheten ﷺ sehr. Als Abu Bakr (Radiyallahu anh) den Asr gebet gebetet hatte ging er mit Ali (Karamallahu wajhah) nach draußen. Ich Sah Hassan mit den anderen kindern spielen und er ging sofort zu ihn und nahm ihn auf seinen schultern. Und sagte: Mein Mutter und Vater sollen dir geopfert sein! Nicht Ali sondern, Nebi ﷺ siehst du ähnlicher aus. Nach diesen worten lächelte Ali.

[Sahih Buhari, Fadhail al-Ashab, 22; Sahih Muslim, Fadhail, 17; Sunan Tirmidhi, Nr.3777]

Umm Salama (Radiyallahu anha) berichtet:
Hussain kam zum Propheten ﷺ und ich saß neben der Tür. Rasulallah ﷺ hatte etwas auf der Handfläche was er leicht umkreiste mit seinen fingern, das kind schlief auf der bauch seite neben ihm und er hatte tränen in den Augen. Als ich den grund fragte, sagte Rasulallah ﷺ : "Jibril kam vorhin zu mir und brachte Eine Hand voll Erde von dem ort wo das Kind getötet wird und Er (Jibril) sagte: "Deine Ummah wird ihn töten"

[Ibn Hajar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 3, Nr. 3999]

Hassan (Radiyallahu anh) berichtet vom Propheten ﷺ das er sagte:
"Dieser mein sohn (also Hassan) ist so ein Herr, mit dem Allah den zustand zweier gruppen von Muslimen verbessern wird."

[Ibn Hajar al-Asqalânî, Al-Matâlib'ul-âliya, Band 3, Nr. 4000; Sahih Buhari, Manâkib, 27; Sunan Tirmidhi, Nr. 3773; Sunan Nasai, Djuma, 17]

Anas ibn Mâlik (Radiyallahu anh) berichtete:
"Rasulallah ﷺ wer ist dir von der Ahlu Bayt am liebsten?" wurde gefragt
Der Prophet ﷺ sagte: "Hassan und Hussain."
Dann sagte er Fatimah (Radiyallahu anha) das er die Kinder rufen soll. Und als sie kamen Duftete er an ihnen und drückte sie anschließend auf seine brust."

[Sunan Tirmidhi, Nr. 3772]

Qāḍī ʿIyyāḍ Al-Mālikī (raḥimahullāh) berichtet, dass der Gesandte Allahs ﷺ  sagte:
„Die Nachkommen Muḥammad ﷺ zu kennen ist ein Freispruch vom Höllenfeuer; die Nachkommen Muḥammad's zu lieben bedeutet (sicheres) Geleit über den Ṣirāṭ (die Brücke über die Hölle); Loyalität zu den Nachkommen Muḥammad ﷺ ist Sicherheit vor der Strafe.“

[Ash-Shifāʾ fī taʿrīf huqūq al-Mustafā]

Imām Muhammad Masum al-Farūqī al-Sirhindī (Quddisa sirruhu) sagte:
Die Liebe zu Ahlu Bayt (Sayyids, Nachkommen des Propheten) ist Teil des Glaubens. Beim letzten Atemzug hat es grosse Vorteile.

[Maktubat Masumiyya, Band 2, 36.Brief]

Umar ibn Abi Salama, der Stiefsohn des Propheten ﷺ berichtete: Die Sure Al-Ahzab 33. vers:
...Ihr Leute des Hauses des Propheten, Allah will die Unreinheit von euch entfernen und euch völlig rein machen." wurde in Umm Salama (Radiyallahu anha)'s haus offenbart.
Daraufhin rief der Prophet ﷺ Fatimah, Hassan und Hussain und bedeckte sie mit einem Tuch und Ali befand sich hinter dem Propheten und er bedeckte ihn (Ali) mit einem anderen Tuch und machte dann eine Duâ in dem er sagte: "Oh Allah, das ist meine Ahlu Bayt. Nimm von ihnen die unreinheit und das böse und mache sie völlig rein..."

[Sunan Tirmidhi, Nr. 3787]

(Inna fil jannati nahran min laban)
Fürwahr im Paradies fließt ein Fluss aus Milch,

(Li `Aliyyin wa Husainin wa Hasan)
für Ali, Hussain und Hasan.

(Kullu man kana muhibban lahumu)
Jeder der sie liebt,

(Kullu man sara `ala darbihimu)
und jeder, der sich auf ihren Pfad begibt,

(Yadkhulu ljannata min ghairi hazan)
der wird das Paradies betreten, ohne jegliche Trauer zu verspüren.

(Hubbu ahlil bayti fardun `indana)
Die Liebe zu Ahl al-Bayt obliegt uns,

(Wa bi hathal hubbi la nakhshal mihan)
und aufgrund dieser Liebe, fürchten wir keine Beschwerlichkeiten.

*EHLİ BEYT ALLAH KATINDA TERTEMİZ VE MASUMDUR!...

Âlimlerin ekseriyetine göre Ehl-i Beyt, Resûlullah (s.a.v) Efendimizin şerefli aileleri, kızı Hz. Fâtıma, damadı Hz. Ali, torunları Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (r.a.) ve kıyamete kadar oların sulbünden gelen zürriyetleridir. Yani Hz. Hüseyin’in torunları olan seyitler ve Hz. Hasan’ın torunları olan şerifler Ehl-i Beyt’in günümüzdeki şerefli mensuplarıdır. Resûlullah (s.a.v) Efendimiz’in şerefli nesli, kıyamete kadar hiç kesilmeyecektir.

Hz. Hüseyin’in (r.a) oğlu Ali Zeynelâbidîn (r.a), babası Hz. Hüseyin’in şehid edilmesinden sonra, Şamlılar tarafından esir edilerek Dımeşk’a getirildi.

Onu böyle gören zalim bir Şamlı: “Sizin kökünüzü kazıyan ve fitnenin başını kesen Allah’a hamdolsun!” diye, güya onların fitne başı olduğunu ima etmeye çalıştı.

Zeynelâbidîn (rah), adama:“Sen Kur’an’ı okudun mu?” diye sordu,

Adam:“Evet, okudum” dedi.

Zeynelâbidîn (rah):“Sen, Allah Teâlâ’nın,“Resûlüm, onlara de ki: ‘Ben bu davetime karşılık olarak sizden bir karşılık ve ücret beklemiyorum; sadece yakınlarıma sevgi göstermenizi istiyorum’ (Şûrâ/23) âyetini okumadın mı?” diye sordu.

Adam:“Bu ayette sevilmesi emredilen yakınlar siz misiniz?” diye sorunca,

İmam, “Evet, onlar biziz” dedi.

(Taberî, Cüz:25, s.33 (Beyrut, 1995); Suyûtî, ed-Dürrü’l-Mensûr, 7/348)

Bir gün İmam Azâm (r.a.) hocası İmam Cafer es-Sadık hazretlerinden ilim ve hadis dinlemeye gelmişti. Hocası elinde bir asa ile çıkageldi. İmam Azam (r.a.), “Ey Resûlullah’ın evlâdı, siz henüz asaya ihtiyaç duyacak bir yaşta değilsiniz” dedi.

Cafer es-Sâdık (r.a.):“Evet dediğin gibidir, fakat bu elimdeki asa Hz. Resûlullah’ın asasıdır; onu bereket için yanımda taşıyorum” dedi. İmam Azam (r.a.), hemen ileri atılıp bastona sarıldı ve: “Ey Resûlullah’ın evlâdı, müsaade buyurun, onu öpeyim” dedi.

Cafer es-Sâdık (r.a.) hemen kolunu açtı ve İmam Azam’a göstererek:
“Vallahi sen bilirsin ki bu ten Hz. Peygamber’in hücrelerini taşıyan bir tendir ve şu gördüğün kıllar da onun kılındandır. Onu öpmüyorsun da asayı öpmek istiyorsun!” dedi. Bununla, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’in zürriyetinin Hz. Peygamber’in (s.a.v) bir parçası olduklarını hatırlattı

(Bkz: Muhammed Besyûnî, es-Seyyid Fâtımatu’z-Zehrâ, 37. (Beyrut, 1990))
 

*EHLİBEYT SEVGİSİ OLMADAN HZ: MUHAMMED (SAV)’E DUYULAN SEVGİSİ HAKK SEVGİ DEĞİLDİR!

Eğer ben Hz. Muhammed (sav)’i seviyorum bu bana yeter diye gaflet içine düşenler olursa bilmedirler ki, Ehlibeyt sevgisi olmadan Hz. Muhammed (sav)’e olan sevgi ne HAKK’tır ne de gerçek sevgidir. Ehlibeyt sevgisi tıpkı NUH’un GEMİSİ gibidir. Kurtluş Ehlibeyt’tedir.
Allah Teâlâ, müminlere Resûlü’nün sevilmesini farz kıldığı gibi onun parçası olan ve kendisine inanan yakınlarının da sevilmesini, bu şekilde Peygamber’in (s.a.v) sevindirilmesini istiyor.

Bir ayet-i kerimede şöyle buyrulmuştur:
“Resûl’üm onlara de ki: Ben bu davetime karşılık olarak sizden bir karşılık ve ücret beklemiyorum; sadece yakınlarıma sevgi göstermenizi istiyorum.” (Şûrâ/23)
İbn Abbas (r.a) naklediyor: Bu ayet-i kerime indiği zaman, bazıları, “Yâ Resûlallah! Sevmemiz vacip olan bu yakınlarınız kimlerdir?” diye sordular; Efendimiz (s.a.v),
“Ali, Fâtıma ve onların çocukları Hasan ile Hüseyin” buyurdu.

(Tabarânî, el-Kebîr, No: 2641; Heysemî, Mecmau’z-Zevâid, 9/168)

Efendimiz (s.a.v), başka bir hadislerinde, onları dost edenleri kendisinin de dost edeceğini, onlara düşmanlık edenlere kendisinin de düşman olacağını beyan buyurmuştur.

(Hâkim, Müstedrek, 3/149; Tabarâni, el-Kebîr, No:2619, 2620)

Resûlullah (s.a.v) Efendimiz, Ehl-i Beyt’in sevgisinin, kendisini sevmekten ileri geldiğini şöyle belirtmiştir:
“Sizi nimetleriyle rızıklandırıp gıdalandırdığı için Allah’ı seviniz. Beni Allah’ı sevdiğiniz için seviniz. Ehl-i Beyt’imi de beni sevdiğiniz için seviniz.” (Tirmizî, Menâkıb, 32; Hâkim, Müstedrek, 3/150.)

Efendimiz’in zevcesi Ümmü Seleme (r.a.) anlatıyor:
Resûlullah (s.a.v) Ali, Fâtıma, Hasan ve Hüseyin’le yemek yedi. Yemekten sonra, onları üzerindeki elbise ile sardı ve: “Allahım! Bunlara düşman olana sen de düşman ol; bunları seveni sen de sev!” diye duâ etti.

(Ebû Ya’lâ, Müsned, No:6951; Heysemî, Mecmau’z-Zevâid, 9/166-167.)

Resûlullah (s.a.v) Efendimiz’in amcası Abbas (r.a) bir gün üzüntülü bir şekilde, Efendimiz’in huzuruna geldi ve:
“Yâ Resûlallah! Kureyş bizden ne istiyor; birbirleriyle karşılaşınca güler yüz gösteriyorlar, bizimle karşılaşınca yüzleri değişiyor!” diye şikâyet etti. Allah Resûl’ü (s.a.v) bu hâle çok gazaplandı; yüzü kıpkırmızı oldu. Sonra: “Allah’a yemin ederim ki, bir kalp sizleri Allah ve Resûl’ü için sevmedikçe o kalbe iman girmiş olmaz” buyurdu ve şöyle devam etti:
“Ey insanlar! Kim amcama eziyet ederse, bana eziyet etmiş olur. Hiç şüphesiz bir kimsenin amcası babası gibidir.” (Tirmizî, Menâkıb, 28; Ahmed Müsned, I, 207.)

Resûlullah (s.a.v) Efendimiz, Hz. Ali’ye hitaben: “Yâ Ali, seni ancak mümin olanlar sever; sana ancak münafıklar buğzeder.” buyurmuştur.

(Müslim, iman, 131; Tirmizî, Menâkıb, 20; Nesâî, iman, 19.)

Allah Resûl’ü (s.a.v), Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (r.a) için, “Bunlar benim evlâdımdır; evlâdımın çocuklarıdır. Allahım! Ben onları seviyorum, sen de sev. Allahım, onları sevenleri de sev!” diye duâ etmiştir. (Tirmizî, Menâkıb 50; Beğavî, Mesâbihu’s-Sünne, 4/194. No: 4829)

Büyük arif Muhyiddin ibn Arabî hazretleri (k.s) demiştir ki: “Allah Resûlü (s.a.v), Allah Teâlâ’nın emriyle bizden yakınlarına muhabbet etmemizi istemiştir. (Şûrâ/23) Bundan sonra bir mümin Hz. Peygamberin (s.a.v) bu talebim kabul etmezse, yarın kıyamet gününde ona hangi yüzle bakacak ve onun şefaatini nasıl umacaktır?”
Bir sadık âşık demiştir ki: “Sevgilinin yaptığı her şey sevgilidir. Eğer senin Allah ve Resûl’ü için muhabbetin sahih ise, Hz Peygamber’in (s.a.v) Ehl-i Beyt’ini de seversin. Herkesin imanı onların muhabbeti ile ölçülür.” (İbn Arabî, el-Futûhâtu’1-Mekkiyye, 1/29.)

*HZ. MUHAMMED (SAV) “SİZE İKİ EMANET BIRAKIYORUM; BİRİNCİSİ YÜCE KUR’AN-I KERİM VE İKİNCİSİ EHLİBEYTİMDİR!” BUYURMUŞTUR…

“Şüphesiz, (ahirette) çağrılıp gitmem yakındır. Size iki büyük ve hukuku ağır emanet bırakıyorum. Birisi, Aziz ve Celil olan Allah’ın kitabı Kur’an. Diğeri de gözümün nuru Ehl-i Beytimdir. Allah’ın kitabı Kur’an; semadan yeryüzüne uzatılmış (ilâhî ve nuranî) bir iptir. Lâtif ve habîr olan (her şeyi bilen Rabbim) bana bildirdi ki: Kur’an’la Ehl-i Beytim (âhirette) Havz-ı Kevser’in başında bana gelene kadar birbirinden ayrılmayacak. Öyleyse, sizler (size emanet ettiğim) bu iki şeyde bana nasıl halef olduğunuza (benden sonra onlara nasıl davrandığınıza) iyi bakınız; onların hakkını korumaya dikkat ediniz!”

(Ahmed, Müsned, 111,17; 5/182; Tabarânî, el-Mu’cemu’1-Kebir, 5/154, No:4922-4923; Tirmizî, Menâkıb 32, No:3788)

Hz. Resûlullah’ın (s.a.v) gerçek âşığı Ebû Bekir Sıddîk (r.a) demiştir ki:
“Resûlullah’m Ehl-i Beytini sevip memnun ederek Resûlullah’ın (s.a.v) hatırını gözetin. Vallahi, Resûlullah’ın yakınlarının haklarını korumak, benim için kendi yakınlarımın haklarını korumaktan daha sevimlidir.” (Buhârî, Fedâilü Ashâbi’n-Nebi, 12.)

Hz. Resûlullah (s.a.v) Efendimiz buyurmuştur ki:
“Sizin en hayırlınız, benden sonra Ehl-i Beytime karşı en hayırlı davranan kimselerdir”

(Hâkim. Müstedrek, III, 311; Ebû Ya’lâ, Müsned, No:5924)
“Allah’a yemin ederim ki, bana ve ehl-i Beytime buğzeden ve bizi kızdıran kimse, muhakkak cehenneme girer.”

(Hâkim, Müstedrek, 3/150; İbn Hıbbân, el-Ihsân, 15/435, No:6978)

Hz. Muhammed (sav), sizlere iki emanet bırakıyorum; birincisi Yüce Kur’an-ı Kerim, ikincisi ise Ehlibeytim’dir. Bunlara sıkı sıkı sarılırsanız asla Hakk yoldan ayrılmazsınız buyurmuşlardır. Her hal ve hareketlerimizde, bütün amellerimizde Ehlibeyt’in güzel ahlakını yaşamalı ve onların gittikleri Hakk yoldan yürümemiz lazımdır.

*EHLİBET HAKKIYLA İNANANLAR İÇİN BİR KURTULUŞ YOLU VE ADETA BİR NUH’UN GEMİSİDİR! O GEMİYE BİNEBİLMEK İÇİN EHLİBEYT’İ HAKKIYLA SEVMEMİZ VE ONLARIN YOLUNDA YÜRÜMEMİZ LAZIM!

O gemiye binmek kolay mıdır? Hem kolay hem de çok çok zor. Her ikisi de kişinin elinde olan şeydir. Amellerin seni ya gemiye götürür ya da o geminin dışında kalırsın. Bu ancak ve ancak senin işleyeceğin amellerinle gerçekleşecek bir durumdur. Günümüde o kadar farklı bir din anlayışı sergileniyor ki, adeta din bir nevi zenginleşme ve birbirini aldatma aracı haline getirilmiştir. Ne yazıkkı bu acı gerçekleri yaşayarak görüp, şahid oluyoruz.
Özellikle günümüzde din asla bu kadar kişilerin veya belli zümrelerin tekeli altına girmemeli. Din Allah’ın emir ve yasaklarını, hükümlerini yansız, tarafsız ve objektif bir şekilde inananlara tebliğ edilmelidir. Aksi halde bu işin hem dünya boyutu hem de ahiret boyutu çok çetin olur.

“Ehl-i Beytim Nuh’un gemisi gibidir; ona binen kurtulur; uzak duran boğulup helâk olur.”

(Hâkim, Müstedrek, 3/151; Ahmed, Müsned, 3/157; Tabarânî, el-Kebîr, No:2636-2638.)

“Rabbim bana, Ehl-i Beytim içinde kim Allah’ın birliğini ve benim peygamberliğimi kabul ederse ona azap etmeyeceğini vaadetti.” (Hâkim, Müstedrek, 3/150.)

Şu hâdiseden ibret alalım:
Ashabın hafız ve ileri gelen âlimlerinden Zeyd b. Sâbit’e (r.a) binmesi için bir hayvan getirildi. Abdullah b. Abbas (r.a) hemen üzengisini tutup binmesine yardımcı olmaya çalıştı. Zeyd (r.a): “Ey Resûlullah’ın amcaoğlu, lütfen böyle yapma, üzengiyi bırak!” dedi. İbn Abbas (r.a): “Biz âlimlerimize ve büyüklerimize karşı böyle davranmakla emrolunduk” dedi. Bunun üzerine Zeyd b. Sabit (r.a): “Elini bana verir misin?” dedi ve İbn Abbas elini uzatınca onu öptü ve biz de Hz. Peygamber’in Ehl-i Beytine karşı böyle davranmakla emr olunduk” dedi.

(İbn Abdilberr, Beyâni’l-ilm, 1/127; Kandehlevî, Hayâtu’s-Sahâbe, 2/440. Son kısmı hâriç bkz: ibn Hacer, el-lsâbe, No:2888; (Beyrut, 1995); Hâkim, Müstedrek, 3/423.)

Müfessir İbn Kesir (r.a.) demiştir ki: “Ehl-i Beyte karşı hayır tavsiyede bulunan, onlara karşı iyiliği, hürmet ve ikramı emreden kimseyi yadırgamayız. Çünkü onlar tertemiz bir zürriyetten gelmektedirler. Onlar, övünme, nesep ve itibar yönünden yeryüzündeki en şerefli hanenin evlâtlarıdır. Özellikle Hz. REsûlullah’ın şerefli sünnetine tâbi olan ve ondan hiç ayrılmayan Ehl-i Beyt, bu hürmet ve hizmete en lâyık kimselerdir. Çünkü Efendimiz (s.a.v) sahih bir hadiste: “Size iki tane hukuku ağır emanet bırakıyorum. Birisi Allah’ın Kitabı, diğeri de Ehl-i Beytimdir. Kur’an ve Ehl-i Beytim, kıyamette havzın başın(İbn Kesir, Tefsir, 7/201. (Riyad, 1997))da bana kavuşana kadar birbirinden ayrılmayacaktır” buyurmuştur.

Müfessirlerin imamı Fahruddin er-Râzî (rah.) demiştir ki:
“Resû’lüm onlara de ki: Ben bu davetime karşılık olarak sizden bir karşılık ve ücret beklemiyorum; sadece yakınlarıma sevgi göstermenizi istiyorum” âyet-i kerimesi (Şûrâ/23) Resûlullah’ın (s.a.v) Eh-i Beytini ve ashabını sevmenin vacip olduğunu göstermektedir.

Allah Resûl’ü (s.a.v) sahih hadislerinde:
“Fatıma benden bir parçadır; onu üzen beni de üzer” (İbn Kesir, Tefsir, 7/201; Sahīh Buhārī No: 3714) buyurmuş,

Hz. Ali’yi, Hasan ve Hüseyin’i sevdiğini belirtmiştir. Efendimizin sevdiği kimseleri sevmek, bütün ümmete vaciptir. Sonra, her namazın sonunda Hz. Peygamberin Ehl-i Beyti’ne salât ve selâm okunması, bütün ümmete emredilmiştir. Bu büyük bir makamdır; onlardan başka hiç kimseye nasip olmamıştır. Bütün bunlar gösteriyor ki, Hz. Peygamberin Ehl-i Beyti’ni sevmek vaciptir.
Yukarıdaki âyetin içine Efendimize iman ve itaat eden bütün Sahâbe-i Kiram da girmektedir. Onlar da Efendimizin yakınlarıdır. Kısaca, Ehl-i Beyt’i ve Ashâb-ı Kiram’ı sevmek vaciptir. Bir hadiste: “Eh-i Beytim Nûh’un gemisine benzemektedir. Ona binen kurtulur; binmeyen suda boğulur.” buyrulmuştur. Bir diğer hadiste ise: “Ashabım yıldızlar gibidir; hangisine tâbi olursanız doğru yolu bulursunuz” buyrulmuştur. Şu anda bizler, ilâhî teklif denizinde bulunuyoruz. Bu arada şüphe ve şehvet dalgalan da devamlı bize çarpıp durmaktadır. Denizde giden bir kimsenin iki şeye ihtiyacı vardır. Birisi, kusuru bulunmayan ve içine su geçilmeyecek şekilde sağlam bir gemi.
Diğeri de, yön tayin edecek açık parlak yıldızlar. Bir kimse sağlam bir gemiye biner ve parlak yıldızlarla yönünü belirlerse, hedefine selâmet içinde ulaşır. Bunun gibi, biz ehl-i sünnet cemaati de Hz Peygamberin Ehl-i Beyt’inin muhabbet gemisine bindik ve gözlerimizi hidayet semasının yıldızlan olan Ashâb-ı Kirama diktik; böylece yol alıyoruz. Bu durumda Allah Teâlâ’dan ümidimiz bizleri dünya ve ahirette selâmete ulaştırmasıdır. (Râzî, Tefsir-i Kebir, 27/143.)

“Allah ve melekleri devamlı Peygamber’e salât ediyor; ey müminler siz de ona salât edin ve tam bir teslimiyetle selâm verin.” (Ahzab/56.)Âyeti nazil olunca, Ashab’tan bazıları, Rasûlullah (s.a.v) Efendimize gelerek: “Yâ Rasûlallah! Size nasıl selâm vereceğimizi biliyoruz, fakat size, Ehl-i Beytinize nasıl salât okuyalım?” diye sordular.

Efendimiz (s.a.v) şöyle deyin buyurdu:
“Allahım! Efendimiz Muhammed’e ve onun âline (ailesine ve zürriyetine) salât et. Peygamberin İbrahim’e ve âline salât ettiğin gibi. Allahım! Efendimiz Muhammed’e ve onun âline (ailesine ve zürriyetine) bereket ihsan et, onları mübarek kıl. Peygamberin İbrahim’e ve âline bereket verdiğin gibi.” (Buhârî, Ehâdisü’l-Enbiyâ, 10; Müslim, Salat, 65-69.) Bu ayet ve hadislerden anlaşılacağı gibi namazın son oturuşunda Efendimize salât okumayı namazın farzlarından saymıştır. Getirilecek salâtın en kısasının, tercih edilen görüşe göre “Allahümme salli alâ Muhahemmedin ve âlihi” olduğu belirtilmiştir.

(Şirbînî, Muğni’l-Muhtâc, I, 270 (Beyrut, 1997. Tahriçli Baskı); Zuhaylî, el-Fıkhu’l-Islâmî ve Edilletühû, I, 670.)

Yukarıda geçen sözle bu kastedilmiştir.
Meşhur şair Ferazdak, Ehl-i Beyt’ten Zeynelâbidin’i tanıtırken bir beytinde şöyle söyler: “O öyle bir ailedendir ki, onları sevmek din, onlara buğzetmek küfürdür. Onlara yakınlık kurtuluş ve emniyettir.”

(Ebû Nuaym, Hilyetü’l-Evliyâ, 3/139; ibnu Hacer el-Heytemî, es-Savâiku’l-Muhrika, 2/ 574)

Hz. Hüseyin, Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem)'e çok benziyordu. Hz. Ali (radiyallahu anh) "Hasan, Rasûlullah'a göğsünden başına kadar olan kısmında, Hüseyin de bundan aşağı olan kısmında çok benzerdi" [Ahmed b. Hanbel Müsned, 1/108]

Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (Radiyallahu anh)'a son derece düşkün olup onları çok severdi. Onların hakkında,

"Allah'ım: Ben, bunları seviyorum. Sen de sev bunları" [Tirmîzî Sünen 5/661].

"Hasan ve Hüseyin, benim dünyada kolladığım iki reyhanimdir" [Ahmed b. Hanbel, Müsned, 2/288];

"Hasan ve Hüseyin'i seven, beni sevmiş, onlara kin tutan da bana kin tutmuştur" [Ahmed b. Hanbel, Müsned, 2/288];

Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin'in gönüllerince oynayıp eğlenmeleri için onlara eşlik eder, bir çocuk gibi onlarla oynardı. Hz. Hüseyin, Rasûlüllah (sallallahu aleyhi ve sellem) 'dan deve olmalarını istediklerinde hemen yere eğilir ve onları mübarek sırtına alırdı. Arkasından da "Bundan güzel deve olabilir mi?" buyururlardı.

Peygamber Efendimiz, bir gün, cenazelerin konulduğu yerde oturuyordu. Hz. Hasan ile Hz. Hüseyin, güreşmeye başladılar. Peygamber Efendimiz gülerek "Ha gayret Hasan; Göreyim seni, yakala Hüseyin'i!" diyerek Hz. Hasan'ı kayırınca, Hz. Ali: "Yâ Rasûlullah: Sen Hüseyin'i kayırmalı değil miydin? Hasan daha büyüktür" dedi. Peygamberimiz "Baksana Cebrail'de, Hüseyin'e: (Ha gayret Hüseyin göreyim seni) diyor." buyurdu [Ez-Zehebî, Siyer Alâmü'n-Nübelâ, 111, s. 190-191].

Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) torunlarından olan Hz. Hüseyin'in çocukluk yılları Peygamberimizin otağından geçmiştir. Rasûlüllah'ın eğitiminden yetişip imanı yudumlaya yudumlaya büyüyen Hz. Hüseyin'in sonu da şehadet ikliminde gerçekleşmiştir. İnsanın hayatında Allah ve Rasûlü'nün hükmünden başka hiç bir hükmün geçerli olamayacağını derinden kavramış olan Hz. Hüseyin, bu gerçeğe gölge düşürenlere zerre kadar meyletmemiş; bilakis destansı bir tavırla onların önlerine dikilmiştir.

Hz. Muâviye, hicretin altmışıncı yılında Recep ayının ortalarında Şam'da vefat etti. Muâviye'nin vefatından sonra Şamlılar Muâviye b. Ebi Sûfyan'ın oğlu Yezid'e bey'at ettiler.

Yezid'in iktidara geçmesi saltanat seklinde gerçekleşti. Yezid, kendisinin bu şekilde idareyi ele alışına başta Hz. Hüseyin olmak üzere pek çok Sahabe'nin rıza göstermeyeceğini, hatta şiddetli tepkilerle karşılayacağını biliyordu. İktidarı elden kaçırmamak için çok süratli davranıyordu. Hemen Medine valisi Velid b. Utbe b. Ebi Sufyan'a bir mektup gönderdi.

Mektubunda şöyle yazıyordu: "Mektubum sana geldiği zaman, Hüseyin b. Ali ile Abdullah b. Zübeyr'i buldur, onların bana bey'atlarını al! Eğer, bey'attan kaçınırlarsa, boyunlarını vur, başlarını bana gönder: Halkın da bey'atlarını al, Bey'attan kaçınanlar hakkında, Hüseyin b. Ali ve Abdullah b. Zübeyr hakkında olduğu üzere, hükmü yerine getir, Vesselam "

Yezidin; Medine valisine yazmış olduğu mektubunda Hz. Hüseyin'den ve ileri gelen sahabilerden bey'atlarını almasını, bu konuda gevşek davranmamasını istediği de kaynaklarda kaydedilir .

Yezid'in iktidarı ele almasından sonra Kûfeliler Hz. Hüseyin (Radiyallahu anh)'e mektuplar göndererek, onu dâvet edip, yanlarına geldiği takdirde kendisini Emiru'l-mu'minin ilan edeceklerini üst üste yazdıkları mektuplarda belirtmişlerdi. Ayrıca şu anda emirleri olmadığından cuma namazına çıkmadıklarını bildirmişlerdi.

Hz. Hüseyin, Medine'den Mekke'ye gidip buradan Küfelilerle haberleşmeye başlamıştı. Kûfelilerin durumunu kesin olarak anlamak için de amcasının oğlu Müslim b. Akil'i Kûfe'ye göndermişti. Müslim Kûfe'de durumun iyi olduğunu, insanların bey'at için hazır bulunduklarını bildiren bir mektup gönderdi. Hz. Hüseyin bu haberden sonra kesin karar verip Kûfe'ye gitme hazırlıklarına başladı.

Hz. Hüseyin Kûfe yolculuğuna hazırlanırken, Abdullah İbn Abbâs, bu yolculuktan vazgeçmesini ısrarla istemişti. Aynı şekilde Abdullah ibn Ömer ve tabiunun ileri gelen âlimlerinden İmam Şa'bî de Hz. Hüseyin'in Kûfe'ye gitmemesini istemişler, özellikle Iraklılara güvenilmeyeceğini vurgulamışlardı. Ama Hz. Hüseyin Kûfe'ye gitme konusunda kesin kararlıydı .

Yezid, Hz. Hüseyin'in Kûfe'ye doğru yol aldığını haber alınca, Kûfe valisini değiştirmiş, Basra valisi olan Ubeydullah ibn Ziyad'a ek bir görev olarak, Kûfe valiliğini de vermişti.

Ubeydullah b. Ziyad, Kûfe valiliğini de üstlenince ilk iş olarak Müslim b. Akil'i çok feci bir şekilde şehid etti.

Yezid, Kûfe valisi Ubeydullah b. Ziyad'a Hz. Hüseyin hakkında şu emri veriyordu:

"Şimdi sen, benim istediğim gibi olmakta devam ediyorsun. Yaptığını akıllı ve beceriklilere yaraşır bir biçimde yaptın. Sebatlı, azimli bir kahraman saldırışıyla saldırdın. Başkalarına ihtiyaç bırakmayıp bu işin üstünden geldin. Bana erişen habere göre: Hüseyin b. Ali, Mekke'den ayrılmış, senin tarafına doğru gelmekte imiş. O'na hemen casusları kavuştur. Yollara gözcüler dik. Olanca duruşla bunun üzerinde dur. Seninle çarpışmadıkça sakın kimse ile çarpışma. Her gün, olan bitenlerin haberini bana yaz."

Hz. Hüseyin'in Kûfe yolculuğu sürerken, gelen haberler hiç de iyi değildi. Müslim b. Akil'in şehid edildiği haberi bile kendisine ulaştığında artık geri dönmek mümkün değildi. Yol esnasında pek çok kişi Kûfe'ye gitmemesini, mutlaka geri dönmesi gerektiğini söylemişlerdi.

Bütün bu olumsuzluklara rağmen, Hz. Hüseyin büyük bir kararlılıkla Kûfe'ye doğru yol almaya devam ediyordu. Bu arada kendisi için tuzaklar kuruldu. Gelişen olumsuz olaylar nedeniyle, Hz. Hüseyin beraberindekilere "dileyen dönebilir, ben sizi yanımda zorla götürmek istemem" demişti. Ama hiç bir kimse ondan ayrılmadı [Ez-Zehebî- A'lâmü'n-Nübelâ, 111, 201-202].

Hz. Hüseyin, Hurr b. Yezid et-Temimî'nin kumandası altındaki bin kişilik Kûfe süvârî birliği ile karşılaştı. Hurr b. Yezid, Ubeydullah b. Ziyâd'ın emrine uygun olarak hareket ediyordu. Hurr, Ubeydullah'ın emri gereğince Hz. Hüseyin'i Kerbelâ'ya doğru sürükledi.

Ubeydullah b. Ziyad olayın ciddiyetini fevkalade kavramıştı. O sırada Merv valiliğine tayin edilmiş bulunan Ömer b. Sa'd Kûfe'de hazırlıklarını yapıyordu. Ancak Ubeydullah; Ömer b. Sa'd'ı Hz. Hüseyin'e karşı kullanmak istedi ve hemen ona emir vererek ordusuyla beraber Kerbelâ'ya gelmesini istedi. Ömer b. Sa'd, Hz. Hüseyin'in karşısına çıkmak istemiyordu. Bu durumu anlayan İbn Ziyad: "eğer, onunla çarpışmaya gitmeyecek olursan, seni Merv valiliğinden azleder, evini yıkar, boynunu vururum" (Zehebî aynı yer) diyordu.

Durum giderek vahimleşiyordu. Hz. Hüseyin bu durumun önüne geçmek ve kanların akıtılmasına meydan vermemek amacıyla Ömer b. Sa'd'a şu teklifleri yapmıştı: "Ey Ömer! Şu üç teklifimden birini kabul ediniz;

Bırakınız da ben, cihad etmek üzere, hudut boylarına gideyim. Yahut Yezid'in yanına varıp kendisiyle görüşeyim. Yahut dönüp Medine'ye gideyim" [Ez-Zehebî, A'lâmü'n-Nübela, 111, 208-209]. Ama İbn Ziyâd bu teklifleri asla kabul etmiyor ve Hz. Hüseyin'i artık bırakmak istemiyordu.

Ömer b. Sa'd ise Hz. Hüseyin'e karşı her hangi bir saldırıda bulunmuyor ve günler böyle geçip gidiyordu. Ubeydullah b. Ziyâd, son emrini verdi. Ömer b. Sa'd'a yazdığı son emrinde şöyle diyordu:

"Ben seni, Hüseyin'le günler geçiresin, onun selâmet ve bekâsını dileyesin ve benim katımda onun şefâatçısı, kayırıcısı olasın diye göndermedim. Ona ve adamlarına hemen teklif et; hükmüme boyun eğsinler. Eğer, sana teslim olurlarsa, onu ve etrafındakileri bana gönder. Şayet kabule yanaşmazlarsa üzerlerine yürü. Çünkü, o asi ve şakidir."

Bu emirden sonra Hz. Hüseyin'e saldırılar başladı. Hz. Hüseyin'in yanındaki bir avuç mücahid ve Ehl-i beytten hanım ve çocuklar binlerce askerden oluşan orduya karşı büyük bir direnç gösteriyor ve bir bir şehadet şerbetini içiyorlardı. En son Hz. Hüseyin kahramanca savaştı ve almış olduğu otuzüç mızrak ve otuzdört kılıç yarasıyla bedeni toprağa yığılırken, ruhu şehidlerin ruhlarına karışıyordu.

Kerbelâ'da Hz. Hüseyin'in akrabalarından yetmişiki kişi şehid düştü. Adeta Ehl-i beyt, tümden imha edilmek istenmişti. Kufelilerden de seksensekiz kişi ölmüştü.

Hz. Hüseyin, Hicrî altmışbirinci yılın on Muharreminde şehid olmuştu. Şehid düştüğünde elliyedi yaşında idi.

Hz. Hüseyin'in şehadeti Ömer b. Sa'd'ı ve Yezid'i derin bir şekilde etkilemiş ve üzülmelerine yol açmıştı. Ancak bu üzülmelerin ne anlamı olabilirdi. Hz. Hüseyin'in şehadetine yol, açan öncelikle Yezid olmuştu.

Hz. Hüseyin (Radiyallahu anh) - (Irak, Kerbela)

“Ali’den başka yiğit, Zülfikar'dan başka kılıç yoktur.”
"Es gibt kein Helden als ʿAlī und keinen Schwert als Zulfiqār."